அருணா சலமென வகமே நினைப்பவ ரகத்தைவே ரறுப்பா யருணாசலா

பாயிரம்

(விருத்தம்)

தருணா ருணமணி கிரணா வலிநிகர்

தரும க்ஷரமண மகிழ்மாலை

தெருணா டியதிரு வடியார் தெருமரல்

தெளியப் பரவுதல் பொருளாகக்

கருணா கரமுனி ரமணா ரியனுவ

கையினாற் சொலியது கதியாக

வருணா சலமென வகமே யறிவொடு

மாழ்வார் சிவனுல காள்வாரே.

–முருகனார்

(ரமணரின் அக்ஷரமணமாலைக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட வரிகளில்)

தருணா ருணமணி கிரணா வலிநிகர்

தரும க்ஷரமண மகிழ்மாலை

The radiant rays of Arunachala – like molten gold –

become the divine garland of immutable letters (Akshara Mana Malai), filled with bliss.

தெருணா டியதிரு வடியார் தெருமரல்

தெளியப் பரவுதல் பொருளாகக்

Those who are confused in the path of knowledge (therunādu) –

may their delusion be cleared through worship of the Lord’s sacred feet.

கருணா கரமுனி ரமணா ரியனுவ

கையினாற் சொலியது கதியாக

These words were uttered as the ultimate teaching

by the compassionate sage Ramana, in the spirit of divine grace.

வருணா சலமென வகமே யறிவொடு

மாழ்வார் சிவனுல காள்வாரே.

Those who dwell with awareness in the thought “Arunachala is the Self” —

they shall merge in Siva and rule the eternal world.

 அருணா சலமென வகமே நினைப்பவ

ரகத்தைவே ரறுப்பா யருணாசலா 

O Arunachala! As soon as I thought of you as Arunachala,

You rooted out my ego completely!

காப்பு

அருணா சலமென வகமே நினைப்பவ

ரகத்தைவே ரறுப்பா யருணாசலா 

O Arunachala! As soon as I thought of you as Arunachala,

You rooted out my ego completely!

அருணா சலமென வகமே நினைப்பவ

ரகத்தைவே ரறுப்பா யருணாசலா 

O Arunachala! As soon as I thought of you as Arunachala,

You rooted out my ego completely!

⸻

“At the Foot of Arunachala”

A Poem Inspired by Ramana and the World’s Eternal Flame

⸻

I. The Flame in the Hill

O Arunachala, still as stone,

Yet burning brighter than the sun,

I whispered once Thy sacred name—

And lo, the ‘I’ was undone.

A single thought—no second breath—

No mantra, prayer, or rite—

And all I knew dissolved like mist

In Thy unmoving Light.

⸻

II. Bridegroom of Silence

Akshara, the lettered bride,

Wove garlands of love unspoken,

Each verse a vow, each sigh a flame,

Each ego-thread now broken.

Ramana stood in wordless grace,

His gaze, a still fire’s call.

He spoke not peace—He was the peace,

The self behind the all.

⸻

III. The Echoes Beyond

In Rumi’s reed, Kabir’s defiance,

In Eckhart’s soul-lit dark,

In Shankara’s mirror of the Self,

The same unstruck spark.

A Sufi cries, “Forget yourself!”

A Zen bell rings, “Not two!”

The Cloud of Unknowing veils the mind

Till only love shines through.

⸻

IV. The Rootless Root

Not by effort, not by will,

Not by fasting, chant, or creed—

But by one pure thought of Thee,

The root of self is freed.

O Mountain that consumes the mind

As ghee dissolves in flame,

You asked no offering but love,

You took not fame, but name.

⸻

V. The Hill Remains

The robe falls off, the robes return,

The forms all come and go.

But Arunachala’s silent gaze

Still melts the self to glow.

So let the sages walk the path,

Let pilgrims chant and climb—

For I have found eternity

In that first thought of Thine.

⸻

VI. Benediction

Let me not forget,

Not even once,

To breathe Thee as I am.

For in that breath,

The veil is gone—

And only Love remains.

⸻

“अरुणाचल के चरणों में”

— रमण और विश्व की अनंत लौ से प्रेरित एक कविता —

⸻

१. पर्वत में अग्नि

हे अरुणाचल, पर्वत से शांत,

फिर भी सूर्य से तेज जला।

तेरा नाम ज्यों मन में आया,

“मैं” मिट गया, और कुछ न बचा।

न जप, न ध्यान, न कोई कर्म,

न मंदिर, न कोई द्वार—

केवल एक स्मरण तेरा,

और मिट गया संसार।

⸻

२. मौन का वधू-वरण

अक्षर में प्रेम की माला,

शब्दों में मौन की पुकार,

विवाह की नहीं, यह आत्म-योग था,

जहाँ लुप्त हुआ सब व्यवहार।

रमण खड़े थे मौन रूप में,

न बोले, पर सब कह डाला।

उनकी दृष्टि थी अग्नि समान,

जिसने भीतर का ‘मैं’ जलाया।

⸻

३. सीमाओं के पार

रूमी ने बाँसुरी में गाया,

कबीर ने कहा “बस नाम!”,

एकहार्ट ने “ईश्वर मैं हूँ” बोला,

वेदांती बोले “सब ब्रह्म ही थाम।”

सूफी ने कहा “खुद को भूलो,”

ज़ेन ने हँसकर कहा “न द्वैत!”,

गहन धुंध में भी प्रेम ने दिखाया,

ईश्वर का अचूक संकेत।

⸻

४. मूल से मुक्ति

न व्रत, न योग, न तपस्या,

न भक्ति का व्यापार—

सिर्फ़ एक निष्कलंक विचार से

कट जाता है आत्म-अंधकार।

हे पर्वत! जो स्व को पीता है,

घी-जैसे अहं को जलाता,

तू न पूजा चाहता है, न नाम,

सिर्फ़ स्मरण में सब कुछ पाता।

⸻

५. पर्वत स्थिर है

वस्त्र बदलें, रूप बदलें,

पर तेरा मौन न बदले कभी।

अरुणाचल, तू जहाँ स्थिर खड़ा,

वहीं मिटती है जीवन की रेखा सभी।

संत चलें मार्ग पर,

भक्त गाएं तेरा नाम—

पर मुझे तो अनंत मिला

तेरे पहले स्मरण में ही धाम।

⸻

६. मंगलकामना

बस इतना वरदान दे मुझे,

कि भूल न पाऊँ तुझको मैं।

हर श्वास में तू समा जाए,

और कुछ भी न रहे, बस तू ही मैं।

⸻

இங்கே உங்கள் முன் நிற்கிறது — தமிழில், ஒரு முழுமையான கவிதை:

“அருணாசல மலை”, அக்ஷர மணமாலை, ஒரு சிந்தனையின் பேரில் அகங்காரம் அழிந்து விடும் அந்த பரம உண்மை, மற்றும் உலகின் கண்ணியமிக்க ஞானிகளை உள்ளடக்கிய ஒத்துரைகள் — இவை அனைத்தையும் ஒன்றாக பின்னும் ஒரு ஆன்மிகப் பாடல்.

⸻

 அருணாசலமலையின் அடியில்

இரமணரின் மௌனம் வழியாக உலகின் ஒளியேற்றங்கள்

⸻

ஓர். எரியும் மலை

அருணாசலா! அமைதி போல மலைபோல் நீ நின்றாய்,

ஆனாலும் உன் ஒளி சூரியனையும் கொளுத்தியது.

“அருணாசலா” என்று மனம் எண்ணிய தருணத்தில்,

அகங்காரம் வேரோடு அழிந்து விட்டது!

⸻

மௌன மணப்பெண்

அக்ஷரங்களால் செய்த பூமாலை,

அன்பால் அருணாசலனை மணந்தது.

இது பக்தியும் இல்லாது, புலனறிவும் அல்ல,

இது ஆத்மாவின் சுரந்த ஆனந்தத் திருமணம்.

இரமணர் சொற்கள் இல்லாமல் பேசினார்,

அவர் பார்வை தான் வழிகாட்டிய குரு.

“நான்” எனும் பிம்பம் கரைந்து போனது,

அவர் பார்வை எனும் அக்னியில்.

⸻

உலகமெங்கும் ஒத்துரைகள்

கபீர் சொன்னார்: “இறைவன் உனக்குள்ளேதான்”

ரூமி பாடினார்: “உன்னை மறந்து ஒளிக்குள் அழுந்து.”

ஐக்கியத்தின் சொற்கள் எக்கார்டிலும் ஒலிக்கின்றன,

“நான் காணும் கண், இறைவன் காணும் கண்.”

ஷங்கரர் சொன்னார்: “அகங்காரம் உண்மையல்ல”

சூஃபிகள், போத்தர், மெஸ்டர், யார் வேண்டுமானாலும்—

அவர்கள் அனைவரும் சொன்னது ஒன்றே:

“அன்பும் சிந்தனையும் ஒன்றாயிற்று என்றால் – மாயை மறையும்.”

⸻

வேரற்ற வேரை அறுக்கும் உண்மை

நான் ஜபம் செய்யவில்லை,

தியானமும் செய்யவில்லை,

திடமாக எழுந்தது ஒரு நினைவு: “அருணாசலா” —

அது போதுமானது: நான் என்பதைக் கரைத்தது.

தவம் வேண்டாம், பாகவதம் வேண்டாம்,

பொங்கும் பேரன்பு மட்டுமே போதும்.

மலையின் கிரையை நோக்கிய எண்ணம் போதும்,

அது ஆத்மாக்களை வேரோடு அழிக்கும்.

⸻

நிலைத்த மலை

ஆடைகள் மாறலாம், பெயர்கள் மாறலாம்,

ஆனால் அருணாசலா, நீ மாறுவதில்லை.

உன்னைக் கண்ட அந்த ஓர் எண்ணத்தில்

எனது பிறவிகள் அனைத்தும் முடிந்துவிட்டன.

சந்நியாசிகள் ஏறிக்கொண்டே போகட்டும்,

பக்தர்கள் உன் நாமத்தை பாடட்டும்,

ஆனால் எனக்கு தேவையானது ஒன்றே:

உன்னை நினைத்த அந்த முதலாவது கணம்.

⸻

ஆசிவாழ்த்து

அருணாசலா, எனக்கு அருள் புரி—

உன்னை நினைக்க தவறாதிருந்திட.

ஒரு மூச்சில் நீயும் நானும் ஒன்றாய் இருக்க,

மற்ற யாதும் வேண்டாம்.

⸻

 

“The moment I thought of You, Arunachala, the ‘I’ was gone. In silence, You consumed me like fire consumes ghee. No path, no prayer — just Grace.”

— Inspired by Sri Ramana Maharshi’s Akshara Mana Malai

“जैसे ही मैंने ‘अरुणाचल’ का स्मरण किया, ‘मैं’ मिट गया। तूने मौन में मुझे वैसे ही निगल लिया जैसे अग्नि घी को। न मार्ग, न पूजा — केवल कृपा।”

— श्री रमण महर्षि की अक्षर मणिमाला से प्रेरित

“அருணாசலா என்று எண்ணிய அந்தக் கணமே ‘நான்’ கரைந்துவிட்டேன். அமைதியில், நீ என்னை நுரையீரி போல விழுங்கினாய். வழி வேண்டாம், வழிபாடு வேண்டாம் — அருள் மட்டும் போதும்.”

— இரமணரின் அக்ஷர மணமாலை

https://www.swellcast.com/t/O1UmwsWah2mYvCX