கடவுள் வாழ்த்து வான்இடு வில்லின் வரவறியா வாய்மையால்கால்நிலம் தோயாக் கடவுளை

பதினெண் கீழ்க்கணக்கு

சைன முனிவர்

இயற்றிய

நாலடியார்

கடவுள் வாழ்த்து

 

வான்இடு வில்லின் வரவறியா வாய்மையால்கால்நிலம் தோயாக் கடவுளை - யாம்நிலம்சென்னி யுறவணங்கிச் சேர்தும்எம் உள்ளத்துமுன்னி யவைமுடிக என்று.

 

(பொருள்.) வான்இடு வில்லின்-மேகத்தால் உண்டாகின்ற இந்திரவில்லைப்போல, வரவு அறியா வாய்மையால் - பிறப்பின் வருகையை அறிந்துகொள்ளக்கூடாத உண்மையினால், யாம் எம் உள்ளத்து முன்னியவை முடிக என்று - எமது மனத்தில் நினைத்தவை நிறைவேறுக என்று கருதி, கால் நிலம் தோயாக் கடவுளை - திருவடிகள் நிலத்தில் படிதலில்லாத அருட்கோல இறைவனை, நிலம் சென்னி உற வணங்கி - தரையில் எமது முடி பொருந்தும்படி தொழுது, சேர்தும் - இடைவிடாது உள்ளுவோம்.

(கருத்து.) பிறப்பின் தோற்றம் முதலியவற்றை நாம் முழுதுந் தெரிந்துகொள்ளக் கூடாமையால், விரும்பும் நலங்களின் பொருட்டு இறைவனைத் தொழுது அடைக்கலமாவோம்.

(விளக்கம்) வான் என்றது மேகம். மேகத்தால் இந்திரவில் உண்டாகுங் காரணம் ஓர் இயற்கைப்பொருள் உண்மையாகும் ; ஆதலால், அதனை மூன்றாம் வேற்றுமையில் உரைப்பது சிறப்பு . வரவு - பிறப்பின் வருகை ; அஃதாவது, பிறப்பின் தோற்றம் முதலிய தன்மைகள். வாய்மை - உண்மை நிலைமை ; பிறப்பின் தோற்றம் முதலியவற்றை அறிந்துகொள்ளக் கூடாத இயற்கையுண்மை நிலைமை ; இன்ன காலத்தில் இன்ன வகையில் தோன்றும் அல்லது மறையும் என்று தெரிந்துகொள்ளக்கூடாத நிலைமை. இந்திரவில் இக் கருத்துக்கு உவமையாதல், "வானிடு சிலையின் தோன்றி," என்று வரும் சிந்தாமணியினாலுந் துணியப்படும். ‘அபியுத்தர் ' என்னும் ஒருவர் இக் கடவுள் வாழ்த்துச் செய்யுள் இயற்றினாரெனவும், அன்று. பதுமனார் என்னும் ஒருவர் இயற்றினாரெனவும், கூறுப

( https://www.tamilvu.org/library/l2800/html/l2800ind.htm )

வாய்மையால்

கால்நிலம் தோயாக் கடவுளை - யாம்

நிலம்சென்னி யுறவணங்கிச் சேர்தும்

எம் உள்ளத்துமுன்னியவை முடிக என்று.

By the truth veiled, as the rainbow from the cloud,

We know not birth, nor what it doth enshroud;

So to the Lord whose feet touch not the earth,

We bow, heads touching ground, in sacred worth,

And pray — may all we held within the heart

Fulfill, as grace divine its gifts impart.

 Where Knowing Ends, Let Grace Begin

A Poem of Surrender, Mystery, and Light

Like a lightning-bow across the sky,

Life begins with no reply—

A breath, a spark, a veiled descent,

From silence vast and opulent.

What hand has drawn this thread of fate?

What voice ordained our birth's first gate?

No mind may grasp the where or when—

Where knowing ends, let grace begin.

The feet of God touch not the dust,

Yet hearts bow low in sacred trust.

We seek no throne, no distant prize—

Just shelter in those unseen eyes.

I sinned. I wandered. I grew tired.

My will burned out, my pride expired.

With speechless lips, I came undone—

To kneel where holy fire shone.

O You who glow like crimson flame,

I sing not to uplift my name.

But let this verse, once born of night,

Become a lamp that spills Your light.

The sages say: “Let go. Be still.”

The Tao flows not by force, but will.

The Buddha taught: "Release desire."

The Gita sings: “In Me aspire.”

And Krishnamurti, voice so clear—

Declared that thought must disappear:

"For what you seek, you cannot know—

It blooms where intellect won’t go."

So here I place my fears, my schemes,

My little self, my fractured dreams—

At Mercy’s feet, in quiet grace,

I lose my life to find my place.

If I must walk through veils unknown,

Let me not walk through them alone.

But led by trust, not tethered sight—

A flame within, my only light.

 

The storm may rise, the path may bend—

But love remains. And has no end.

Where words fall short and thoughts grow dim—

We rise again… by trusting Him.

 जहाँ ज्ञान चुक जाए, वहाँ कृपा आरंभ होती है

समर्पण, रहस्य और प्रकाश की एक कविता

आकाश में बिजली की एक धनुष-रेखा सी,

जीवन आता है चुपचाप, रहस्य से भरी।

शुरुआत होती है एक मौन से स्वर में,

जहाँ उत्तर नहीं, बस विस्मय भर है।

किसने रचा ये जन्म का पथ?

कहाँ से आया, किसका यह रथ?

कोई जान न सका आज तक यह रहस्य—

जहाँ ज्ञान रुक जाए, कृपा आरंभ होती है।

जिस ईश्वर के चरण पृथ्वी को न छूते,

उसी के आगे हम शीश झुकाते।

ना सिंहासन चाहिए, ना स्वर्ग का द्वार—

बस उसकी दृष्टि में थोड़ी सी बहार।

मैं पापी, भटका, थका-हारा,

मेरे अंदर की आग भी अब हारा।

मौन में बैठा, वाणी थमी,

जहाँ तेरे चरणों में चुप्पी जमी।

तू अग्नि के समान उजाला करे,

मैं तमिल की कविता में तुझसे कहूँ।

ना यश की कामना, ना मान की आस—

बस मेरी कविता बने तेरे प्रकाश की बात।

ताओ कहे— "छोड़ दो, बहो धार में",

बुद्ध बोले— "कामना छोड़ो संसार में",

गीता कहे— "समर्पण कर दो मुझको",

कृष्णमूर्ति बोले— "सोच से परे ही है जो कुछ भी सच्चा।"

क्योंकि विचार सीमित हैं, ज्ञान अधूरा,

जो अनंत है, वो मन के पार का नूरा।

तो मैं रख दूँ अपने प्रश्न, अपने भय,

तेरे द्वार पर, ओ परमदय!

अगर चलना है मुझे अज्ञात पथ पर,

तो तेरे साथ ही हो वो सफर।

ना आँखों का सहारा, ना मन का छल—

बस प्रेम की लौ, जो जलती अविकल।

 

राहें मुड़े, तूफ़ान उठे,

पर प्रेम सदा स्थिर ही रहे।

जहाँ शब्द हारें, विचार थमे,

वहीं समर्पण की शक्ति जगे।

 அறிவு முடிந்த இடத்தில் அருள் ஆரம்பிக்கிறது

சரணாகதி, மர்மம் மற்றும் வெளிச்சத்தின் ஒரு கவிதை

மின்னல் வில்லாய் வானமெங்கும் வரும்போது,

வாழ்க்கை வந்தது — சொற்கள் இல்லாமல், அமைதியில் ஒளியோடு.

துவக்கம் ஒரு சுவாசம், ஒரு சுடர்மின் போலத் தோன்றியது,

மூடப்பட்ட மர்மம், மனித அறிவால் அளக்க முடியாதது.

எவர் இவ்வாழ்க்கையைத் திட்டமிட்டார்?

எங்கிருந்து வந்தோம்? யாரால் வந்தோம்?

நாம் எதையும் முழுமையாகத் தெரிந்துகொள்ள முடியாது—

அறிவு முடிந்த இடத்தில் தான் அருள் ஆரம்பிக்கிறது.

பூமியைத் தொடாத திருவடிகள் உமக்கு,

அவைகள் எங்களை இழுக்கும் சக்தியாகும்.

பதவியோ, பரமபதமோ வேண்டாம்—

உமது பார்வையில் ஒரு புனிதம் போதும்.

பிழை செய்தேன், தேடி வந்தேன், சோர்ந்தேன்,

நான் என்னிடம் நம்பிக்கையைக் கூட இழந்தேன்.

மௌனத்தில் உதடுகள் மூடப்பட்டன,

அன்பின் காலடியில் என் வாக்கும் அடங்கியது.

நீ தீயைப் போல ஒளிரும் தமிழில்,

உன் புகழுக்காக கவிதையாய் நான் உருகுகிறேன்.

எனக்கு புகழ் வேண்டாம், வாக்குப் பெருமை வேண்டாம்—

உன் அருள் ஒளி என் சொற்களில் ஒளியட்டும்.

தாவோ சொல்வது – “விடு, சுமையின்றி சறுக்கு”,

புத்தர் சொல்வார் – “ஆசையை விட்டு விடு”,

கீதையிலே – “என்னை நம்பி உயிர் விடு”,

ஜே. கிருஷ்ணமூர்த்தி – “நீ அறிந்ததில்தான் இழக்கிறாய்.”

ஏனெனில் எண்ணங்கள் எல்லாம் கட்டுப்பட்டவை,

உண்மை என்பது அவை கடந்த ஏதோ ஒன்று.

ஆகவே என் பயம், என் எண்ணம், என் ஆசை—

அனைத்தையும் உமது பாதத்தில் வைக்கிறேன்.

தெரியாத பாதை வரலாம் எனினும்,

நீ இருக்கிறாய் என்ற நம்பிக்கையில் நடப்பேன்.

என் பார்வை இல்லையெனில் பரவாயில்லை—

என் உள்ளத்தில் ஓர் ஒளி இருக்கிறதே.

 

புயல்கள் வரட்டும், பாதை சுழலட்டும்,

அன்பு என்ற தீபம் ஏற்றியிருக்கட்டும்.

சொற்கள் முடியுமிடத்தில், சிந்தனை குன்றும் இடத்தில்,

சரணாகதி என்ற அருளில் நாம் மீண்டும் எழுந்துவிடலாம்.

Let go... and let grace lead the way.

छोड़ दो... और कृपा को मार्ग दिखाने दो।

விடு... அருள் வழி நடத்தட்டும்.

When the mind stops knowing, the heart begins to understand.

जब जानना रुकता है, समझना शुरू होता है।

அறிவது முடிந்தால், உணர்வு ஆரம்பமாகிறது.

 

I bow to the feet that never touch the earth.

मैं उन चरणों में नमन करता हूँ जो धरती को नहीं छूते।

தரையைத் தொடாத திருவடிகளில் வணங்குகிறேன்.

 

You are my refuge. Your grace is my only strength.

तू ही मेरा शरण है। तेरी कृपा ही मेरी शक्ति है।

நீயே சரணம். நினதருளே என் பலம்.

 

Surrender is not weakness. It is alignment with the infinite.

समर्पण कमजोरी नहीं है — यह अनंत से जुड़ना है।

சரணாகதி என்பது பலஹீனம் அல்ல — அது பரபரப்புடன் சேர்வது.

At the edge of knowledge, begins the light of devotion.

ज्ञान की सीमा पर, भक्ति का प्रकाश शुरू होता है।

அறிவின் எல்லையில், பக்தியின் ஒளி பிறக்கிறது.

#SurrenderToGrace #DivineLight #InnerPeace #SpiritualJourney #BhaktiVibes #LetGoAndTrust #Arul #KadavulVazhthu #Saranagathi #KrishnamurtiWisdom #Bharathiyar #TaoWisdom #VedantaVibes #BhaktiPoetry #SoulfulQuotes #SpiritualPoetry #TamilDevotion #SacredSilence #AtmaShakti #DivineSurrender #PeaceWithin #MysticVerses #OmShanti #TrustTheDivine #SpiritualAwakening

https://www.swellcast.com/t/O1Umjo5pPIUCaeX